Czasowniki posiłkowe, znane również jako czasowniki pomocnicze, są używane w gramatyce angielskiej do tworzenia różnych czasów, trybów, stron i aspektów czasowników głównych. Dostarczają one dodatkowych informacji gramatycznych lub semantycznych o czasowniku głównym w zdaniu. Główne czasowniki posiłkowe w języku angielskim to "be," "have," i "do," i są używane do tworzenia aspektów ciągłych, doskonałych i emfatycznych, a także do tworzenia pytań i przeczeń.
Oprócz tych czasowników, istnieją czasowniki modalne, takie jak "can," "could," "may," "might," "shall," "should," "will," "would," "must," i "ought to." Te czasowniki modalne wyrażają konieczność, możliwość, pozwolenie i inne pokrewne koncepcje.
Jeśli chodzi o użycie czasowników posiłkowych w Stanach Zjednoczonych w porównaniu do innych regionów anglojęzycznych, nie ma znaczących różnic w podstawowych zasadach gramatycznych. Czasowniki posiłkowe funkcjonują w ten sam sposób we wszystkich dialektach angielskiego. Istnieją jednak pewne drobne różnice w użyciu, szczególnie w przypadku czasowników modalnych, odzwierciedlające kulturowe i regionalne style mówienia. Na przykład:
"Shall" vs. "Will": W niektórych kontekstach, zwłaszcza w formalnym brytyjskim angielskim, "shall" jest używane do wskazywania przyszłych działań dla pierwszej osoby (I, we). W amerykańskim angielskim "will" jest głównie używane dla wszystkich podmiotów w konstrukcjach czasu przyszłego.
"Must" vs. "Have to": Chociaż oba wyrażenia oznaczają konieczność, "must" jest bardziej powszechne w brytyjskim angielskim, a "have to" jest częściej używane w amerykańskim angielskim.
"Needn't" vs. "Don't need to": "Needn't" jest bardziej powszechne w brytyjskim angielskim, podczas gdy Amerykanie częściej mówią "don't need to."
Te różnice dotyczą bardziej stylu i częstotliwości użycia niż podstawowych zasad gramatycznych i nie utrudniają zrozumienia między użytkownikami różnych dialektów angielskiego.
English
Español
Português (Brasil)
日本語
